Co będziecie dzisiaj robić?
- Nauczycie się identyfikować rozwój kinematografii z rozwojem dźwięku i muzyki w kinie,
- Poznacie funkcje muzyki w niemym kinie
- Określicie rolę muzyki popularnej w filmie muzycznym
- Posłuchacie utworów muzycznych
Dziewiętnasty wiek to epoka wynalazków, które odmieniły całkowicie kształt kultury i sztuki w kolejnym stuleciu. Jednym z nich był kinematograf skonstruowany w 1895 r. przez francuskich wynalazców, braci August Marie Louis i Louis Jean Lumière. Był on udoskonaloną wersją kinetoskopu Thomasa Edisona, który umożliwiał zapis ruchomych obrazów, ale przeznaczony był tylko dla jednego widza. Wynalazek braci pozwalał na odtworzenie nagrania przed większą widownią. Pierwszy tego typu pokaz miał miejsce 28 grudnia 1895 r., podczas którego odtworzono uznawany za pierwszy w historii film – Wyjście robotników z fabryki.
Po filmach ukazujących sceny z życia codziennego, takich jak Wjazd pociągu zaczęto tworzyć krótkie, najczęściej komediowe fabuły. Pierwszym takim filmem był Oblany ogrodnik, autorstwa braci Lumière. W 1897 r., czyli zaledwie dwa lata po wynalezieniu kinematografu, powstało pierwsze studio filmowe Georgesa Mélièsa. Reżyser ten specjalizował się w filmach, które dziś zaliczylibyśmy do gatunków fantasy i science fiction – tworzył niezwykle rozbudowane scenografie, kostiumy, a także niecodzienne, wizjonerskie fabuły. Jego najsłynniejszym filmem pozostaje Podróż na Księżyc. Niestety, z powodu wojny zachowały się zaledwie urywki z tej niezwykłej twórczości.
Znaczenie muzyki w niemym kinie
Wynalazek braci Lumière nie pozwalał na rejestrację dźwięku – przez pierwszych 20 lat kinematografii film pozostawał niemy, a gra aktorska była swego rodzaju pantomimą. Nie oznacza to jednak, że widzowie oglądali pierwsze filmy w całkowitej ciszy. Ogromne znaczenie dla filmu niemego miała muzyka, która często dopowiadała i ilustrowała akcję. Muzyka filmowa w niemym kinie wykonywana była na żywo – początkowo przez improwizujących pianistów, tzw. taperów.
Z czasem taperów zastąpiły większe zespoły, a nawet całe orkiestry. W 1919 r. włoski kompozytor i aktor, Giuseppe Becce, opublikował w Berlinie zbiór muzycznych fragmentów i piosenek dla taperów i zespołów akompaniujących w kinach, tzw. Kinothek, wraz z podziałem na uczucia i sytuacje jakie mają ilustrować.
Początki filmu dźwiękowego – rozwój muzyki filmowej
Twórcom kinematografii zajęło ponad 20 lat znalezienie sposobu by zsynchronizować obraz z dźwiękiem. Kiedy nareszcie nastąpiło to w 1927 r., oblicze kina zmieniło się nie do poznania. Za pierwszy w pełni udźwiękowiony film uznawany jest musical, Śpiewak jazzbandu, choć już we wcześniejszym Don Juanie (również z 1927 r.) pojawił się dźwięk – odgłosy szczęku mieczy, bicie dzwonów itp. – zabrakło jednak dialogów.
Pewnym problemem w początkach filmu było jednoczesne nagrywanie dźwięku i obrazu. Tę sytuację zabawnie ilustruje musical Deszczowa piosenka, opowiadający o początkach kina dźwiękowego i nieoczekiwanych trudnościach, z którymi musiały się zmierzyć gwiazdy niemego filmu.
Z czasem opracowano metodę, by dźwięk nagrywać oddzielnie i synchronizować z obrazem. Stąd w kinie pojawiło się kilka dodatkowych osób, które odpowiadały za dźwięk. Tworzeniem ścieżki dźwiękowej filmu, polegającym na łączeniu w brzmieniową całość dialogów, efektów dźwiękowych, hałasów, muzyki filmowej (czyli z angielskiego sound designem) zajął się sound designer. Specjalista, który decyduje o wyborze muzycznych fragmentów i piosenek oraz doradza reżyserowi we wszystkich kwestiach muzycznych nazywany bywa fachowo music supervisior.
Mamma mia!
La la land
Zadanie 1
Zapisz w zeszycie trzy przykłady współczesnych musicali filmowych.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz