Temat: Muzyka rozrywkowa.
Co będziecie dzisiaj robić?
- Poznacie rodzaje muzyki rozrywkowej
- Posłuchacie utworów muzycznych
- Zaśpiewacie
MUZYKA ROZRYWKOWA
gatunki muzyczne, które posiadają szeroki odbiór publiczny i są zazwyczaj dystrybuowane oraz promowane w obrębie przemysłu muzycznego.
Temat: Instrumenty strunowe smyczkowe.
Co będziecie dzisiaj robić?
- Poznacie działanie instrumentów strunowych
- Poznacie podział instrumentów strunowych
- Dowiecie się, jak zbudowane są i czym charakteryzują się instrumenty smyczkowe
- Posłuchacie brzmienia instrumentów smyczkowych.
Temat: Kontrasty w muzyce.
Co będziecie dzisiaj robić?
- Dowiecie się, jak powstaje ludzki głos,
- Poznacie rodzaje ludzkich głosów,
- Wykonacie zadania wokalne,
- Zaśpiewacie piosenkę.
Dźwięk posiada szereg cech, które potrafimy rozpoznać bez przyrządów, za pomocą samego słuchu. Są to: wysokość, czas trwania, głośność i barwa dźwięku.
Wysokość dźwięku zależy od częstotliwości drgań. Częstotliwość wzrasta wraz ze zmniejszeniem się fizycznych wymiarów ciała drgającego (np. cieńsza struna, cieńsza płytka metalowa, słup powietrza zamknięty w węższej rurce) oraz przy większym jego napięciu (np. napięcie strun na skrzypcach, błon na kotłach).
Czas trwania dźwięku zależy od długości trwania drgań określonego ciała elastycznego; zależy przede wszystkim od grającego. W niektórych instrumentach wydobyty dźwięk zanika (np. na harfie, fortepianie (bez użycia pedału)) – dla przedłużenia trzeba go ponownie wydobyć.
Głośność dźwięku to subiektywnie postrzegana cecha, umożliwiająca uporządkowanie dźwięków od cichych do głośnych; dźwięki o różnej głośności składają się w utworze muzycznym na jego dynamikę; w zapisie muzycznym głośność (dynamika) jest określana za pomocą umownych znaków graficznych i oznaczeń słownych, np.: forte, piano, crescendo, diminuendo.
Barwa dźwięku to również subiektywna cecha dźwięku odczuwana słuchem, odróżniająca od siebie dźwięki o tej samej głośności i wysokości (wytwarzane przez różne źródła, np.: instrumenty muzyczne, głosy ludzi, ptaków i zwierząt, hałasy maszyn); w muzyce kształtowanie barwy dźwięku w utworze wpływa na kolorystykę utworu.
Temat: Wielkanocne tradycje
Temat: Muzyka ludowa i instrumenty jej towarzyszące.
фольклорCo będziecie dzisiaj robić?
- Nauczysz się wymieniać cechy kultury ludowej charakterystyczne dla różnych regionów Polski;
- Nauczysz się identyfikować podstawowe tańce ludowe w różnych regionach Polski;
- Utrwalisz wiadomości związane z POLSKIMI TAŃCAMI NARODOWYMI
- Poznasz ludowe instrumenty
Każda społeczność tworzy i wykonuje muzykę charakterystyczną dla swojej kultury, tradycji i miejsca, w którym żyje. Górale śpiewają o szczytach, które dotykają nieba, mieszkańcy terenów nadmorskich o morzu, o jego pięknie, ale i o niebezpieczeństwach i zagrożeniach, jakie niesie, ludzie z terenów równinnych zachwycają się bezkresem i wielką przestrzenią. Krajobraz miejsca i związane z nim: praca, muzyka i zwyczaje, to folklor danego miejsca. Jest on różny w różnych miejscach kraju.
Obszar, na którym folklor wyróżnia się odrębnymi cechami nazywamy regionem.
Regiony w poszczególnych częściach Polski:
na północy (nad Morzem Bałtyckim) – Pomorze, Kaszuby, Kociewie
na południu (w górach) – Małopolska
w centralnej Polsce – Mazowsze, Region łowicki, Region sieradzki, Region opoczyński
na wschodzie – Mazury, Podlasie, Region lubelski
na zachodzie – Wielkopolska, Śląsk
український танець Ukraiński taniec
KOZAK
Pieśń – utwór muzyczny do tekstu poetyckiego – jest obecna w muzyce od starożytności. Najbardziej rozwinęła się w czasie romantyzmu, była to romantyczna pieśń solowa, czyli pieśń z towarzyszeniem fortepianu. Była wykonywana zarówno przez profesjonalistów na koncertach, jak i przez amatorów, w ramach domowego muzykowania.
Kompozytorzy tworzyli pieśni do tekstów Johanna Wolfganga Goethego, Fryderyka Schillera, Heinricha Heinego, a w Polsce do Adama Mickiewicza, Juliusza Słowackiego, Cypriana Kamila Norwida.
Partia fortepianu w pieśni romantycznej jest równie ważna co głos solowy. Nie jest wyłącznie akompaniamentem, ale współtworzy nastrój, wzmacnia ekspresję tekstu.
Najważniejsi twórcy pieśni pochodzili z kręgu niemieckojęzycznego (Niemcy, Austria), dlatego trzonem pieśni romantycznej jest niemieckojęzyczna forma Lied.
ABA – zbliżona do barokowej arii da capo (pierwsza część się powtarza)
zwrotkowa – posiada najprostszą budowę, kolejne zwrotki są opracowane muzycznie w ten sam sposób
zwrotkowa z refrenem – (pieśń refreniczna, rondowa) odmiana pieśni zwrotkowej, posiada powtarzający się refren
zwrotkowo-wariacyjna, pieśń przekomponowana – jedna (albo kilka) ze zwrotek oparta jest na innym materiale muzycznym, który kontrastuje z pozostałymi, co odzwierciedla zmianę nastroju w tekście
balladowa – najbardziej rozbudowana, muzyka ilustruje to, co dzieje się w tekście
Za twórcę romantycznej pieśni solowej uważa się Franciszka Schuberta.
Stworzył ponad 600 pieśni do tekstów wielkich poetów niemieckich (Goethe, Schiller, Heine). Najbardziej znane pieśni Schuberta to Małgorzata przy kołowrotku, Król olch do poezji Goethego, oraz cykle Piękna młynarka i Podróż zimowa do tekstu Wilhelma Müllera. Melodie jego pieśni stawały się czasem tematem wariacji i parafraz instrumentalnych (Kwintet „Pstrąg”; Kwartet „Śmierć i dziewczyna”; Fantazja „Wędrowiec”).
Robert Schumann stworzył ponad 200 pieśni, które najczęściej łączył w cykle: Miłość poety, Miłość i życie kobiety, Mirty. Jego ulubieni poeci to Heinrich Heine, Joseph von Eichendorff. Najczęściej pisze pieśni przekomponowane.
Johannes Brahms nawiązuje do ludowości, pisze często proste pieśni zwrotkowe. Jego największym arcydziełem są Cztery pieśni poważne do tekstów biblijnych.
Hugo Wolf napisał około 300 pieśni, najbardziej znane cykle to Śpiewnik włoski, Śpiewnik hiszpański. Charakterystyczna dla pieśni Wolfa jest zaawansowana, pełna chromatyzmów harmonika, która nawiązuje do stylu Wagnera.
Gustav Mahler jest twórcą lirycznej pieśni orkiestrowej. Najważniejsze cykle i zbiory: Lieder eines fahrenden Gesellen, Des Knaben Wunderhorn, Kindertotenlieder. Są to pieśni o zaawansowanej harmonice i formie.
Styl pieśni Richarda Straussa inspirowany jest muzycznym językiem Wagnera. Muzyka podporządkowana jest słowu, jednocześnie wykorzystuje zaawansowaną, późnoromantyczną harmonię. Pisze zarówno pieśni z fortepianem jak i z orkiestrą (Cztery ostatnie pieśni na głos kobiecy i orkiestrę).
Stanisław Moniuszko nazywany jest ojcem polskiej pieśni. Napisał ponad 200 pieśni, wydanych w 12 tomach zbioru Śpiewniki domowe. Najbardziej znanymi pieśniami Moniuszki są Prząśniczka, Dziad i baba, Czaty, Stary kapral, Kozak.